مصاحبه با لرى ليبستر پژوهشگر تخته نرد

Larry Liebster یک دندانپزشک بازنشسته و استاد دندانپزشکی است که هم اکنون در لاس وگاس زندگی می کند. او در بسیاری از رویدادهای ABT در اطراف ایالات متحده شرکت می کند و به طور آزاد وقت خود را برای کمک به مبتدیان به يادگيرى آدزها و مفاهیم اصلی بازی اقدام کرده است. لری به خاطر بسیاری از مقالات خود كه پر از طنز و اراده خوب است شناخته شده است. به نظر من ، تعداد کمی از بازیکنان اراده و مهربانی و صبر بیشتری را به بازی می آورند ، و من معتقدم که لری بسیار شايسته تشکر است.
وقتی از او سؤال شد که آیا امكان مصاحبه با او وجود دارد، او گفت که ترجیح می دهد افکار خود را خودش بنویسد.

وقتی كه قرار شد مقاله ای درباره خودم بنویسم (او آن را ادای احترام نامید)، مخالفت کردم و بلافاصله پاسخی ندادم. اما پس از فکر کردن، تصمیم گرفتم که اين كار را انجام دهم، چیزهایی دارم که می‌خواستم درباره‌ام شناخته شوند، و باورهایی که می‌خواستم بیان شوند. احساس می کردم هرکسی این موضوعات را بنویسد آن را خراب می کند. و فكر كردم اگر قرار باشد کسی آن را خراب کند، می خواهم آن شخص خودم باشم.

او اين گونه خود را معرفى كرد:

من متولد ١٩٢٩، سومین فرزند در خانواده اى متشكل از چهار خواهر و برادر، دو خواهر بزرگتر. من یکی از اولین دانش‌آموزان یک برنامه تجربی در شهر نیویورک برای بچه‌های تیزهوش بودم، جایی که از کلاس چهارم به بعد یک ساعت با واگن برقی و اتوبوس سفر می‌کردم. تحصیلات من خوب بود، اما تاثیر بزرگ آن بر من این بود که من به تنها بودن عادت كردم. من نتوانستم دوستان زیادی در محله خود داشته باشم.

من به یک دبیرستان پسرانه رفتم، بروکلین تک. این مدرسه به همین میزان زمان سفر با مترو نیاز داشت. در آنجا در تیم شنای قهرمانی شهرستان حضور داشتم و در مسابقات قهرمانی شهرستان مدال طلا گرفتم. من با اردوهای تابستانی شروع کردم، جایی که در تابستان، زمانی که ده ساله بودم، هشت هفته به خارج از شهر می رفتم. سپس، به دلیل مجموعه ای از عوامل، جنگ جهانی دوم، توانایی شنای من، و این واقعیت که برادر کوچکترم در یک اردوگاه پولی بود، من در سن ١٤ سالگی مشاور شدم. قرار بود هر تابستان تا زمانی که آنجا را ترک کنم، برای نیروی دریایی ایالات متحده، مشاور باشم، اين كار را تا زمان فارغ التحصیلی ام از دانشکده دندانپزشکی در اوت ١٩٥٣ ادامه دادم.

در سال ١٩٥٦ من مطب دندانپزشکی خود را در نیوجرسی باز کردم. من در سه دانشکده دندانپزشکی بودم که به مرتبه دانشیاری رسیدم. من از کارکنان مرکز پزشکی دانشگاه هکنک بودم و در نهایت با رئیس بخش دندانپزشکی کودکان کار کردم.

من در سال ١٩٦٨ ازدواج کردم و دو فرزند دارم، یک پسر و یک دختر. پسرم اکنون در آستین، تگزاس، متاهل و دارای دو فرزند است و دخترم در شیکاگو زندگى مى كند، و متاهل است.

تخته نرد و لری

من بازی تخته نرد را در یک باشگاه محلی نیوجرسی در اواخر دهه ٧٠ شروع کردم. در دهه ٨٠ شروع به رفتن به مسابقات کردم. من از پل ماگریل، جو سیلوستر و بعدها از پری گارتنر درس گرفتم. من یک دوست دختر در بوستون داشتم، بنابراین با مردم بوستون، تریس، بدل، گورلند و دیگران آشنا شدم. از کاست ریکا، لندن، استانبول و ابوظبی دیدن کردم. به مسابقات می رفتم و همراه با chouetting، همه را به چالش می کشیدم و بازی هاى پولی را برای هر امتیاز xxx دلار انجام مى دادم.

یک بار در ابوظبی یک دفترچه قرار ملاقات داشتم مانند مطب دندانپزشکی و از یک سری پنج بازی به سری دیگر رفتم. زبان انگليسى بلد نبودم و به مترجم نیاز داشتم براى بازى. به یاد دارم که با یک بازيكن روسی در استانبول یک سری مسابقات ٥ امتیازی همراه با دوستانش برگزار كرديم و بعد از آن یک بطری اسلیوویتز در سالن هتل در نیمه شب باز كرديم و جشن گرفتيم. هيچوقت تفاوت زبان با ديگر بازيكنان برايم مشکل ساز نبود.

از اواسط دهه ٦٠ بلک جک بازی می کردم. مطمئن هستم که این روی تخته نرد من تأثیر گذاشته است. من بازیکنان زیادی را شکست داده ام. اين استعداد را داشتم که ناک بالارد را ٠- ١١ در یک مسابقه اوپن شکست دهم، درست بعد از اینکه او یک تورنمنت دونفره بزرگ ١٦,٠٠٠ دلاری را برده بود. وقتی ربات‌ها آمدند، متوجه شدم که سازگاری با سبک من دشوار است.

من از پاورپوینت استفاده مى كردم كه در مورد تاس‌های ریخته شده مطالعه كنم، پیپ‌ها را می‌شمردم، و اعداد را می‌شمردم. امیدوارم تا نود سالگی برنده یک تورنمنت بزرگ باشم.

رویکرد و فلسفه من

زندگی یک ورزش مشارکتی است. من ورزش را دنبال نمی کنم و زیاد تلویزیون تماشا نمی کنم. من بازی می کنم، تمام سال هایی که نتوانستم بازی کنم، زمانی که باید درس می خواندم جبران می کنم. بازی توانایی من برای عملکرد را دوباره تأیید می کند.

برنده شدن به بدن اجازه می دهد تا وجود آدم ها با دوپامین پر شود و احساس خوبی داشته باشيد. تعریف برنده شدن متفاوت است، به عنوان یک خاخام رهبر غیر روحانی در یک زندگی محلی، در مورد کمک به اجتماعات می گویم که آنها برنده هستند. بازنده ها زیر خاک هستند.

برنده شدن گاهی اوقات این است که فقط بتوانید بازی را انجام دهید.

باختن هم خوبه باید یاد بگیری که با ظرافت ببازی. با بزرگتر شدن، بیشتر و بیشتر از دست خواهید داد. موهای خود، چابکی خود، شغل خود را در دوران بازنشستگی، و عزیزان خود را از دست خواهید داد. این خوشایند نیست. دردناک است. شاید بازی کردن بتواند شما را با مهارت باخت زیبا آشنا کند.

تخته نرد بازی ایده آلی برای بازی است. من می‌خواهم یک تیم هشت‌ساله راه‌اندازی کنم تا تیم‌های مشابه بازیکنان جوان‌تر را به چالش بکشم. این نمی تواند در بیسبال، فوتبال یا هر یک از ورزش های اصلی رخ دهد، زیرا تخته نرد فقط به توانایی تاس انداختن و حرکت دادن مهره ها نیاز دارد.

من متاسفم برای بازنشسته بیچاره ای که از خواب بیدار می شود و متوجه می شود که فعالیتی ندارد که بتواند به او احساس یک انسان موثر بودن بدهد. تخته نرد این کار را برای من انجام می دهد.

من مقالات زیادی در شیکاگو پوینت با عنوان “نرد پیوز” نوشته ام و به اقداماتی اشاره کرده ام که مرا آزار می دهد. در بالای لیست شکایت، ناله کردن، کوچ کردن است. من به مثبت اندیشی اعتقاد دارم. افرادی که شکایت می کنند منفی فکر می کنند. همه ما روزانه توسط هزاران موقعیت بمباران می‌شویم.

اگر تمام انرژی خود را روی موارد منفی بگذارید، زندگی منفی خواهید داشت و هیچ انرژی یا تمایلی برای پاسخ به محرک های مثبت نخواهید داشت. انسان باید یاد بگیرد که برای همه چیزهای خوب شکرگزار باشد و چیزهای بد را بپذیرد. مهمتر از همه، ما قدرت انتخاب پاسخ خود را داریم. ما مجبور نیستیم روی چیزهای بد زندگی مان فکر کنیم. ما مجبور نیستیم منفعلانه آنچه را که در زندگی مان اتفاق می افتد بپذیریم، می توانیم فعالانه انتخاب کنیم تا زندگی مورد نظر خود را ایجاد کنیم.

در مورد آن تنهایی، آن حس انزوا، مسابقات تخته نرد به من کمک می کند تا حس تعلق را تجربه کنم. با حضور مکرر در مسابقات، با تمام گرما، تمسخرها و کنایه‌هایی که با یک عملکرد خانوادگی مرتبط می‌کنم، احساسی شبیه به خانواده دارم.

از فرصتی که برای ابراز وجودم به دست آمده سپاسگزارم. من از کسانی که فرصت ابراز وجود را فراهم می کنند سپاسگزارم. من از کسانی که مسابقات را اداره می کنند سپاسگزارم. بدون این افراد من افراد کمی برای بازی و مکان های کمی برای بازی داشتم. با تشکر از همه شما.